Chámano “celtismo” e interprétano despectivamente coma un arrouto pre-racional, mítico e romántico -con intencionalidade política- incrustado na imaxinación do rexurdimento e da Xeración Nós. Mais moito, moito, moito choveu daquela, e se ben é certo que razón non lles falta na crítica ás primeiras fontes textuais e interpretativas diso que chaman “celtismo”, certo é tamén que deberían coser a boca e ler máis sobre os estudos arqueolóxicos, linguísticos, filolóxicos, etnolóxicos, históricos, literarios, antropolóxicos e politolóxicos que sobre o asunto lévanse destilando, tempo hai xa, tanto dentro coma fóra de Europa.