Ninguén máis que as redes de influencia política, económica, cultural e mediática, comprometidas coa gobernabilidade e estabilidade do estado español e coa indisolúbel unidade da súa nación, ninguén máis que eles, obrigados a redactar e aplicar lexislación cos ollos panópticos da conferencia episcopal española (CEE) e da confederación española de organizaciones empresariales (CEOE) bisbándolles na orella, ninguén máis que eles, inzados do lixo ideolóxico que verbalizan as estructuras mediáticas creadas para a fabricación dos seus consensos na transición española, ninguén máis que eles, cómpre recordar, fixeron máis para interiorizar con éxito un racismo de múltiples dimensións na sociedade civil : linguístico, cultural, racial, de xénero, relixioso e de clase. O agora denominado réxime da transición non é monopolio gubernativo do partido popular. Hai máis acrónimos políticos, no centro e nas periferias do estado, absorbidos cultural e ideolóxicamente polos seus consensos.
É preciso destapar a manta e comunicar á sociedade civil que o franquismo de onte, amparado na omnipotencia da razón de estado marcada polo dictador, aínda que non pode compararse anacrónicamente co neo-fascismo financeiro de hoxe, sí comparte unha continuidade histórica e cultural común de fondo.
Ese algo que o franquismo e os franquistas de onte comparten co neo-fascismo e os neo-fascistas financeiros de hoxe é nin máis nin menos que a súa firme criminalización político-penal a calqueira movimento civil ou forza política que se propoña unha democratización seria e profunda da institucionalidade política, xudicial, económica, cultural e mediática cementada, tanto fóra do ámbito de influencia do estado franquista, onte, coma fóra do ámbito de influencia político-económica do estado autonómico, hoxe.
No he conocido nunca en el estado español, a efectos práctico-políticos, operativos, reales, ni una hispanidad, ni un constitucionalismo, ni un liberalismo ni un catolicismo que haya querido devenir incluyente, democrático o emancipador, sea en versión federal, con-federal o centralista.
Las excepciones individuales y doctrinales plasmadas en papel son otra cosa pero, desde luego, no son fuerza histórico-cultural relevante para frenar las múltiples violencias que oculta la marca España.
https://elpais.com/politica/2017/10/10/actualidad/1507634100_664978.html?id_externo_rsoc=FB_CC&fbclid=IwAR0Dqhbbqomg2PAeOAcgiZ0dlSm0l1fadhZQMTXJ3NW41y7DQH_vkpVMZEM
A “traditio” – conservadora ou revolucionaria – do galeguismo histórico nunca tivo a vontade de deconstruir toda a epistemoloxía colonial eurocéntrica que lle serviu de fundamentación ideolóxica. Nin o romanticismo, nin o liberalismo político-económico, nin o catolicismo conservador ou progresista, nin o agrarismo a él vinculado, en visión retrospectiva, poden servirnos, a efectos intelectivos e prácticos, para construir unha galiza máis dona de sí en tódolos campos da política, as artes e as ciencias.
Irónicamente, tampouco a “modernidade” dos paradigmas do decrecemento, o decolonialismo, o pacifismo, o ecoloxismo, o feminismo e tódolos “ismos” que procuran unha epistemoloxía e unha “ética da liberación”, poden ignorar a necesidade de afrontar esta tarea de deconstruir os falsos universalismos do eurocentrismo.
“Vello” ou “novo”, “tradicional” ou “moderno”, aínda está todo por pensar, por crear e por facer e, considero, con toda a humildade do mundo, que o ecosistema civil e político debera situarse nesta tarefa de deconstrucción-constructiva, comunicando á sociedade civil, cunha linguaxe máis acaída aos usos cotiás, e con sinxeleza, precisión e claridade, o mesmo que aquí suxiro,
Existe, abofé, intelixencia e sensibilidade na sociedade galega. Sóbranos ese ingrediente. Mais debemos de obsesionarnos tanto pola “movilización” e adquirir hábitos de “organización”.
Os fundamentos históricos, políticos e filosófico-ideolóxicos do “estado de dereito” – sic – español. Simplemente escoiten, traduzan e saquen conclusions : daqueles estarrecedores polvos de iloxicismo, estes lodos de violento irracionalismo.
“La Violencia originaria” fue escrito el 21 de Mayo de 2014. Observo que sólo una cosa ha cambiado en lo escrito : el paso de la “guerra freda” diplomática entre el estado español y la Generallitat a la ejecución manifiesta de la violencia por parte de aquel, no sin colaboración recíproca entre ambas para reprimir el legítimo derecho del pueblo catalán a un referéndum vinculante. El artículo fue publicado en la misma fecha en Kaosenlared.net :
– “Si ésta es –como de hecho, es– la Marca España, la conclusión es clara : Marca España It’s violence. Si este es el horizonte –como de hecho, parece serlo– que la Marca Catalunya quiere seguir, la conclusión es clara : Marca Catalunya it’s violence. Si la Marca Europa se mantiene en silencio y no se rebela ante sus viejos y podridos consensos, los de la Europa Usamericana y otanizada, la conclusión es clara : Marca Europa it’s violence.”.
La herida, me temo, ya no tiene cura. El conflicto seguirá reproduciéndose intermitentemente y, me temo, irá a más en lo que a intensidad de represión se refiere si no se canaliza hacia un cambio de régimen jurídico-político.
El comportamiento de los Mossos d´esquadra se me revela como clave en el conflicto porque, en base a su predisposición a actuar pacífica o violentamente con sus propios conciudadanos, así percibirá la opinión pública internacional, con más claridad, la brutal agresividad de las fuerzas de in-seguridad del estado.
© 2019 A ÁLXEBRA DO MEDO
Theme by Anders Noren — Up ↑